Ervaringen
Volgens vrijwilliger Jacob van wijkcentrum de Utwyk is de meerwaarde van ontmoeten het niet eenzaam thuis zijn. Het wijkcentrum is voor hem een laagdrempelige manier om te ontmoeten. Iedere woensdag start er om 10:30 uur een wandelgroep vanuit de Utwyk.“het stukje beweging is het middel, maar het ontmoeten en het sociale is het belangrijkste”. Even een bakje koffie drinken met elkaar in het wijkcentrum. Lekker samen zeuren en zeiken. “Een mens mag graag even zeuren”. Iedereen wordt gelijk behandeld. En met liefde. Zegt de vrijwillige beheerder. Je kunt zomaar even binnenwandelen voor een bakje koffie. In een warme omgeving.
‘Het trefpunt in wijkcentrum de Utwyk is voor mij het ontmoeten van mensen. Je leert nieuwe mensen kennen. Je telt mee in de maatschappij. Je praat even met andere mensen. Je bent niet alleen thuis. “Even dat sociale contact”.
De maatschappij mist mij niet, maar ik mis de maatschappij wel. En ik dacht dat ik wel zonder kon.
‘Mijn man is overleden en ik was best wel eenzaam. Door de ontmoetingslocaties van Samen@Smallingerland heb ik een doel om de deur uit te gaan. En als het voor mij even moeilijk is, dan kan ik het daar met de anderen over hebben. Dat helpt mij. Ik word begroet als ik binnen kom, de mensen kennen mij bij naam. Daardoor heb ik het idee dat ik er bij hoor en dat ik gezien word. Het is een fijne en gezellige plek om mensen te leren kennen.‘
‘Het is fijn om naar de ontmoetingslocaties van Samen@Smallingerland te komen. Ik ben dan onder de mensen. Ik kan mijn eigen hobby’s, zoals schilderen combineren als ik daar ben met gesprekken met anderen. Door in gesprek te gaan met anderen krijg ik voldoening en kan ik een band opbouwen. We leven met elkaar mee. Er is saamhorigheid. Buiten de Inloop hoor je ook van elkaar. We doen het samen. Met elkaar. Na de Inloop kan ik weer alleen zijn. Al met al zitten alle elementen voor mij erin.’
‘Door mijn bezoeken aan de ontmoetingslocaties van Samen@Smallingerland heb ik gezelschap. Ik voel mij niet de hele tijd alleen. Niet de hele tijd meer voor de tv rondhangen, maar even de deur uit en onder de mensen. Het levert niet alleen sociale contacten op. Maar voor mij ook echte vriendschappen. En het mooiste hier is dat ik lekker mezelf kan zijn.’
Gerrit: “Ik kom al ruim vier jaar in de huiskamer van het Leger des Heils. Dat kwam in eerste instantie door mijn vrouw. Er is namelijk ook een kledingwinkel op deze locatie en mijn vrouw hield er nogal van een ‘modeshow’ te geven. Ze trok dan outfits aan en liep trots door de winkel. Helaas is ze 1,5 jaar geleden overleden. Ik mis mijn Katrientje nog iedere dag. Ik noemde haar altijd zo, het was haar koosnaampje. Voor mij had ze geen koosnaampje hoor, een schop onder mijn kont kon ik krijgen, haha!”
“Na haar overlijden is deze plek een rustpunt geworden. Ik ben hier graag. Tegenwoordig help ik als vrijwilliger op vaste dagen met het schenken van koffie”.
Mijn hele leven heb ik als vrachtwagenchauffeur gewerkt. Toen ik eenmaal met pensioen mocht, heb ik een opleiding tot verkeersregelaar gevolgd, zodat ik een paar dagen kon blijven werken. En nu werk ik dus nog steeds twee dagen per week in de buurthuiskamer.”